Ware het niet verontrustend, het was grappig om te zien: zelfverklaarde ‘Bernie-fans’ die Sanders uitjouwen wanneer hij oproept om bij de presidentsverkiezingen zijn voormalige rivale te steunen, Hillary Clinton. “Bernie or Bust!” – en nog liever Trump aan de macht dan zij die tot een symbool verworden is van alles wat mis is met het Amerikaanse politieke systeem. Dat Trump een wispelturige xenofoob is, een mysogiene demagoog, het heeft geen belang: hij is op z’n minst niet Hillary. En al had het wel belang, het kan eens interessant zijn om Trump de macht te zien grijpen, “to see what happens“, zoals een jongeman met de glimlach zei.

Zelfingenomen onverantwoordelijkheid; de frivoliteit van het politieke bedrijf. Alsof het allemaal een spel is, één grote grap, een verzetje, een leuk tijdverdrijf, en ge moet toch eens zot kunnen doen. Alsof het geen reële gevolgen heeft in het reële leven van reële mensen – onzichtbaar voor hen, blijkbaar.

Natuurlijk: zulke kerels vormen maar een kleine minderheid. Zij komen prominent in beeld, want het levert leuke televisie op, een straf verhaal voor de krant. Voor de meesten zal wel gelden: al is zij niet mijn eerste keuze, Clinton is op z’n minst de beste keuze van de twee, en wie president wordt van de Verenigde Staten, is te belangrijk om er een zaak van gespeelde verontwaardiging van te maken. Slikken en doorgaan.

Alsof ik zelf niet weet hoe moeilijk dat soms is. Alsof ik zelf altijd zo makkelijk en enthousiast meestap in de richting die ‘mijn’ partij uitmarcheert: sociaal-economisch niet links genoeg naar mijn zin, op migratie en veiligheid verontrustend rechts. Luid en duidelijk verkondigen dat iedereen die hier woont en leeft deel uitmaakt van deze samenleving, met al zijn fouten en gebreken: onverkiesbare waanzin. Willen vechten voor iedereen die leeft in de rafelrand van deze samenleving, naar de kant geduwd door het systeem: een getuigenis van economische onverantwoordelijkheid. En waarschijnlijk klopt het wel: trek morgen naar de verkiezingen met een door mij geschreven politiek programma, en overmorgen kunnen een veertigtal parlementsleden op zoek naar een nieuwe job omdat niemand herkozen raakte. Dat besef stemt nederig. En misschien is het wel een teken dat al die anderen het, inderdaad, beter weten dan ik?

Wie met politiek bezig is, wil een verschil maken, de maatschappij stap voor stap veranderen in de richting van een ideaalbeeld. Gelijkgestemden overtuigen van het eigen gelijk en de eigen superioriteit is misschien wel leuk, maar volstaat daartoe niet. Probeer dus anderen te overtuigen van uw beeld van een goede samenleving, en hoe die te realiseren; probeer op z’n minst het discours te doen verschuiven naar de juiste prioriteiten. En als dat niet volstaat: slik uw trots in.

*Een versie van dit stuk verscheen op dinsdag 26 juli 2016 in DS Avond.