De financieel-economische crisis die Europa vanaf 2008 in haar greep kreeg, heeft in sommige landen diepe wonden geslagen. In onderstaande grafiek kunnen we zien hoe diep.

Op de verticale as vinden we de evolutie van het bruto binnenlands product per inwoner tussen 2008 en 2012, lopende van Griekenland, waar dat met maar liefst 4000€ daalde, tot Polen, waar het bbp per capita met 3000€ steeg. Om een zicht te krijgen op welke impact de crisis had op de inwoners van een land, zetten we op de horizontale as ook de evolutie van het mediaaninkomen uit: wat is het inkomen van degene die net zoveel verdient dat de helft van de bevolking een lager inkomen heeft en de andere helft een hoger inkomen, en hoe is dat tussen 2008 en 2012 geëvolueerd? Weer vinden we Griekenland aan de ene einder, met een daling van het mediaaninkomen met meer dan 3000€, terwijl we aan de andere kant van het spectrum Slovakije vinden: daar steeg het mediaaninkomen op vier jaar tijd met meer dan 3000€.

Dat Griekenland twee keer erg slecht scoort, zal geen nieuws zijn. Dat ook Spanje en (in mindere mate) Portugal zowel een daling van het bbp per inwoner als van het mediaaninkomen kennen, is ook geen verrassing voor wie af en toe de krant opensloeg. Maar wat wél erg opvallend is, is dat we naast deze dramalanden ook (en alleen) het Verenigd Koninkrijk en Nederland in dit gitzwarte kwadrant vinden. (Van Ierland en Kroatië zijn helaas geen volledige gegevens te vinden.)

Nog opvallend: in zowel Letland, Litouwen, als Luxemburg steeg het bbp per inwoner wel, maar de gemiddelde inwoner van die landen wist daar niet van te profiteren, integendeel: ondanks een groeiende economie dáálde het mediaaninkomen er.

België vinden we rechtsboven:het mediaaninkomen steeg hier op vier jaar tijd met bijna 1350€, en de economie groeide met 1800€ per inwoner. Enkel Polen en Oostenrijk kenden in dezelfde periode zowel een grotere groei van de economie als een grotere stijging van het mediaaninkomen.

En dan nu opgelet, de obligate politieke strik: Niet slecht voor zo’n disfunctioneel landje als het onze. Maar vooral een zoveelste teken dat zeker in crisistijden een beleid dat niet de hakbijl zet in sociale voorzieningen maar de koopkracht van mensen ondersteunt niet alleen een kwestie van rechtvaardigheid is, maar ook gewoon wérkt.