Afgelopen donderdag publiceerde De Standaard een bijdrage van mijn hand waarin ik de werkgeversorganisaties verwijt dat hun eis om de loonlasten drastisch in te krimpen –zonder ondertussen een woord te uiten over een tax shift– alleen mogelijk is door een sociale afbraakpolitiek te voeren. En ik sta duidelijk niet alleen met die mening, want wat lezen we dit weekend in De Tijd? Dat ook economen met iets meer naam en faam dan ondergetekende die overtuiging zijn toegedaan. Ik raad u allen aan het artikel zelf te lezen (als u achter de betaalmuur raakt – een abonnement kan helpen), maar ik kan het niet laten er alvast enkele quotes uit te lichten:

“De voorstellen van de werkgeversorganisaties zijn irrealistisch en zelfs een beetje wereldvreemd.” (Gert Peersman)

De werkgevers vertellen een “utopisch verhaal”; zoveel “wegknippen kun je niet zonder de verzorgingsstaat af te bouwen. Ik denk niet dat veel mensen daarop zitten te wachten.” (Michel Maus)

“Werkgeversorganisaties negeren de verliezen die hun besparingen teweegbrengen.” Het is bovendien “bijzonder ergerlijk” dat de werkgevers zwijgen als vermoord over een lastenverschuiving naar consumptie, milieu, en vermogen. (Koen Schoors)

“De werkgevers rijden voor hun achterban. Ze beseffen dat die zal worden getroffen door bijvoorbeeld een verhoging van de lasten op het inkomen uit kapitaal.” (Gert Peersman)

En ten slotte, de killer quote:

“Als de werkgeversorganisaties op deze manier een bedrijf zouden leiden, kan ik al voorspellen wat er zou gebeuren. Zo’n onderneming gaat failliet.” (Gert Peersman)