Met cijfers kun je alles bewijzen, zegt Ivan De Vadder, en om dat punt kracht bij te zetten, haalt hij er een uitspraak van vice-eerste minister Johan Vande Lanotte bij. Die beweerde immers dat sinds het invoeren van de mini-jobs in Duitsland de armoede er gestegen is. Quod non, aldus De Vadder: Vande Lanotte liegt. Except he doesn’t: als er hier iemand zever in pakskes verkoopt, is het De Vadder wel.
De befaamde mini-jobs –jobs zonder sociale rechten, zonder pensioensopbouw, zonder werkzekerheid van dag tot dag, en met een loon van maximum 450€ per maand– zijn ingevoerd in 2005. Dus, zegt De Vadder, “laten we enkele jaren later eens kijken naar de mogelijke effecten.” Nu zou je verwachten dat hij de armoedecijfers zou vergelijken tussen het moment dat de mini-jobs zijn ingevoerd (2005) en een later moment – liefst zo recent mogelijk (Eurostat geeft ons de cijfers van 2011). Vreemd genoeg doet De Vadder dat niet.
Ondanks het feit dat er cijfers zijn voor 2005, neemt De Vadder als beginpunt 2008 – drie jaar ná de introductie van de mini-jobs. Er is nochtans een goede reden voor De Vadders gegoochel met cijfers: tussen 2005 en 2008 is er een scherpe stijging van de armoede in Duitsland (+9,24%, of een stijging van 1,7 procentpunt), waarna de cijfers op dat hogere niveau stabiliseren. Als hij het dus wil doen lijken alsof de mini-jobs géén negatief effect op de armoede hebben, en dat Vande Lanotte liegt, dan moet hij dus de eerste jaren na de introductie van die mini-jobs gemakshalve negeren. Dat dit complete onzin is, ach, geen haan die er naar kraait.
Nu zou je kunnen denken dat het misschien relevanter is na te gaan hoe het precies zit met de cijfers van mensen die wel werken, maar toch niet uit de armoede raken: tenslotte is dat het grote probleem dat sp.a en vakbonden hebben met die mini-jobs. Welaan dan. Tussen 2005 en 2011 zag Duitsland een stijging van werkende armen met maar liefst 60,42% – ter vergelijking: in België was er in dezelfde periode een stijging van 7,69%. Als we dus toch met cijfers gaan spelen, kan er maar één conclusie zijn: De Vadder is full of shit. Het effect van mini-jobs op de armoede is dramatisch.
matthias somers 
… dit zijn toch erg scherpe woorden (“full of shit”, “zever in pakskes”). De Vadder mag kort door de bocht gaan, de auteur hier doet niet veel beter. Wie in zijn leven één les statistiek heeft opgelet, schrijft bovenstaande niet, en wie in zijn leven niet één les statistiek heeft gehad, kan zich ofwel beter gedeisd houden, ofwel les nemen.
Om iets vollediger te zijn: je wil een verband aantonen tussen twee dingen. Zijn er nog andere maatregelen genomen? Dat is maar één belangrijke bijvraag die het opiniestuk meteen doorprikt.
Mijn gevoel is dat de auteur een vooroordeel heeft over het onderwerp, wat maakt dat hij geen wetenschappelijke aanpak hanteert.
En statistiek gehad, en nog opgelet ook; het zou dan ook handig zijn mocht je zeggen waar hier in de fout gegaan wordt bij het citeren van de cijfers van Eurostat.
Ivan De Vadder beweert dat de armoede in Duitsland *sinds het invoeren van de mini-jobs* niet gestegen is, maar begint pas te tellen drie jaar ná de start van het systeem van mini-jobs. Is daar een goede reden voor? Waarom negeert hij de eerste drie jaren? Al wat ik doe is vertrekken van het moment waarop het systeem werd ingevoerd, om te kijken hoe sinds dat punt de armoedecijfers zijn geëvolueerd. Ik denk dat dat correcter is dan de helft van de cijfers onder de mat schuiven omdat ze toevallig niet in uw kraam passen.
Wil dat zeggen dat *dus* de stijging van de armoede, of op zijn minst de armoede onder werkenden, volledig toe te schrijven is aan de mini-jobs? Ongetwijfeld spelen nog andere zaken een rol. Maar die stijging van meer dan 60% die volledig samenvalt met dat systeem kan toch niet simpelweg genegeerd worden, of wel?
Reblogged this on reële democratie nu.