“Ik ben hier echt ziek van geweest”, en toch keurde Nahima Lanjri (CD&V) samen met de rest van haar partij de omstreden vreemdelingenwet van Theo Francken (N-VA) goed, waardoor ook mensen die in België geboren zijn en altijd hier geleefd hebben uitgewezen kunnen worden, zonder enige vorm van proces, puur op basis van vermoedens van de administratie.

Ze is er echt ziek van geweest, omdat die wet indruist tegen alles waar ze voor staat, tegen heel haar visie op de maatschappij en het samenleven – en toch stemde ze voor die wet, zonder in het plenaire debat ook maar eenmaal tussen te komen, al was het maar om haar reserves te uiten, haar twijfels, zonder ook maar eenmaal de moed te vinden het woord te nemen om uit te leggen waarom ze ondanks alles er toch voor kiest die onzalige wet mogelijk te maken. Zwijgend zat ze op de groene banken, zwijgend drukte ze op het groene knopje, zwijgend verzaakte ze samen met de rest van haar fractie aan haar taak als volksvertegenwoordiger, wetgever en controleur van de regering, zwijgend abdiceerde ze elke verantwoordelijkheid.

Ach, al maakte die wet haar wel onpasselijk, een volksvertegenwoordiger heeft blijkbaar niet te kiezen waarvoor hij kiest. Iemand die louter dient als stemmachine, hoeft niet op zoek te gaan naar de moed om de eigen diepste overtuiging te volgen. Of is de lieve vrede bewaren in een regering die volgens de visie van CD&V zelf de fundamenten van de samenleving onderuithaalt hen dan werkelijk zo veel meer waard dan die samenleving zelf?

Men zou het niet durven denken, net zomin als men zou durven beweren dat hun parlementaire zitjes voor hen belangrijker zijn dan hun visie op de samenleving, want zeg nu zelf, als ze door een tegenstem straks niet meer in het parlement zouden mogen zitten, hoe zouden ze dan nog die onzalige wetten kunnen tegenhouden die lijnrecht ingaan tegen hun visie op de samenleving? Braaf meestemmen, dus, altijd braaf meestemmen, al maakt het ziek, tot ze zelf niet meer weten waarom ze daar eigenlijk zitten.

Het is niet eerlijk hen zo aan te pakken. Lanjri had meer moed dan de helft van het parlement samen: ze durfde toegeven dat ze stemde tegen haar eigen ideeën in, en ze zat er tenminste tijdens het hele plenaire debat. Dat kan van geen enkele volksvertegenwoordiger van Open Vld gezegd worden. Een debat over grondrechten, over de fundamenten van de rechtsstaat, over de manier waarop we met mensen die hier geboren zijn omgaan? Niet de moeite om het parlement zelfs maar te verwaardigen met hun aanwezigheid, laat staan om iets te zeggen.

Wellicht veel belangrijker zaken aan hun hoofd, met al hun nevenactiviteiten. Maar zij beseffen misschien dat een partij niet wordt afgerekend op het beleid dat ze effectief voert, maar op wat ze toetert in de kranten en op tv. Waarom dan energie steken in het parlementaire debat?

Een lachwekkend lamentabel schouwspel. Het hoeft niet te verbazen dat Siegfried Bracke (N-VA) kan toegeven ongeloofwaardig te zijn, en er toch geen enkel probleem in ziet dat theater te blijven voorzitten.
— Deze column verscheen op 21/02 in De Morgen.